Από τότε που ήμουν μαθητής του Δημοτικού θυμάμαι τον εαυτό μου να στέκεται μπροστά στον χάρτη της Ελλάδας. Να χαζεύω όλες τις περιοχές, τις πόλεις, τα βουνά, τα νησιά. Εκεί όμως που πάντα έπεφτε το μάτι μου ήταν στο Καστελλόριζο. Αυτό το μικρό νησάκι στην παράθεση του χάρτη κάτω δεξιά, ήταν ένα κομμάτι πολύ δικό μου. Τόσο μικρό που μόνο μία λέξη αναγράφονταν, “Καστελλόριζο”. Επιτέλους, πριν λίγο καιρό, πήρα την απόφαση να το επισκεφτώ. Ένα από τα μικρά όνειρα της ζωής μου θα γινόταν πραγματικότητα.
Εν πλω από την Ρόδο ένιωθες ότι άρχιζες να χάνεσαι στα βάθη της νοτιοανατολικής Ελλάδας. Να αγγίζεις τα άκρα της. Φτάνοντας στην Ρω η συγκίνηση χτυπούσε κόκκινο. Ποιος δεν έχει ακούσει για την κυρά της Ρω. Αυτή την λεβέντισα Δέσποινα Αχλαδιώτου (1898-1982) που για πολλές δεκαετίες ύψωνε καθημερινά την γαλανόλευκη προς πείσμα των καιρών. Σύμβολο ανδρείας γένους θηλυκού. Οι Καστελλορίζιοι την έχουν τιμήσει δεόντως έχοντας την προτομή της σε περίοπτη θέση.
Η είσοδος του πλοίου στο λιμάνι του Καστελλορίζου ήταν στιγμή γεμάτη συγκίνηση. Έβλεπες την μια κουκκίδα του χάρτη μπροστά σου. Ολοζώντανη. Λες και έμπαινες σε παραμύθι αφού συνάμα η οικιστική αρχιτεκτονική, τα χρώματα και η γραφικότητα του τοπίου ήταν μοναδικής αισθητικής.
Το επιβλητικό κάστρο των Ιπποτών του τάγματος του Αγίου Ιωάννη συμπλήρωνε το Καρτ Ποστάλ, με την γαλανόλευκη να αναβλύζει άρωμα Ελλάδας.
Ξεχύθηκα από το καράβι θέλοντας να δω τα πάντα. Ήμουν σε εγρήγορση φωτογραφίζοντας και κινηματογραφόντας ασταμάτητα.
Όμως σταδιακά άρχισα να χαλαρώνω και να μπαίνω στον ρυθμό του νησιού. Οι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν ιδιαίτερα αυτοκίνητο, αν και όταν υπάρχει λόγος τα οχήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν στον λιθόστρωτο πεζόδρομο. Ο παραλιακός αυτός ονομάζεται Κορδόνι και είναι μία απολαυστική βόλτα για τον επισκέπτη. Καφέ, ζαχαροπλαστεία, ψαροταβέρνες, αρχοντικά καταλύματα, δημιουργούν αίσθηση ευφορίας, ηρεμίας, γαλήνης και χαλαρότητας σε ένα νησί που το μάτι σου γεμίζει με χρώματα.
Τα παράλια της Μικράς Ασίας είναι μία ανάσα απέναντι. Μπορείς να διακρίνεις σπίτια, παραλίες, αυτοκίνητα σε κίνηση. Οφείλουν αρκετά οι Καστελλορίζιοι στο αδελφοποιημένο Κας, καθώς δύο φορές ημερησίως καταφθάνουν καραβάκια με τουλάχιστον 300 επισκέπτες. Πολύ σημαντικό για την βιωσιμότητα του νησιού. Τα τελευταία χρόνια βέβαια η ακτοπλοϊκή σύνδεση με την Ρόδο, σύγχρονων πλοίων, έχουν αναβαθμίσει την ποιότητα των μετακινήσεων και αποτελούν την ατμομηχανή ανάπτυξης των ακριτών.
Ο Λυκιακός Τάφος, επιβεβαιώνει τις σχέσεις του νησιού με τα μικρασιατικά παράλια, και συγκεκριμένα με τους κατοίκους της περιοχής Λυκίας, όπου οι κάτοικοι λάτρευαν τον Λύκιο Απόλλωνα ως λύκο. Χρονολογείται στον 4ο π.Χ. αιώνα και είναι θαλαμοειδής, με αρχιτεκτονικά διαμορφωμένη Δωρική πρόσοψη σε κόγχη, λαξευμένη στον βράχο του κάστρου στην είσοδο του λιμανιού. Η θύρα είναι διακοσμημένη με τριπλή ταινία και στο εσωτερικό του υπάρχουν νεκρικές κλίνες στις 3 πλευρές, διατεταγμένες σε δύο επίπεδα.
Μέσα στον περίπατο μου συνάντησα τον μικρό Κωνσταντίνο που οδηγούσε ένα τρίκυκλο ποδήλατο. Ένα παιδί με δίψα για ζωή, μαθητή της Δευτέρας Δημοτικού. Πουλούσε στους επισκέπτες διάφορα κοχύλια από τις παραλίες του νησιού και πραγματικά έκλεβε την παράσταση. Η παιδική αθωότητα ζωγραφισμένη στα μάτια του. Η συζήτηση μαζί του, η πιο όμορφη στιγμή μου στο νησί. Συζητήσαμε για το σχολείο, τον χαρισματικό τρόπο που πουλάει τα κοχύλια, το πως περνάει την ημέρα του στο νησί και για τα όνειρα που κάνει όταν μεγαλώσει. Χαμογελαστός και ιδιαίτερα ευφυής. Το σχολικό συγκρότημα (πλησίον της Μητρόπολης των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης) που περιέχει όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης είναι μία δωρεά της οικογένειας Σαντραπέ με νεοκλασικά χαρακτηριστικά και έναν σπάνιο ψηφιδωτό διάκοσμο στον αύλειο χώρο. Ένα σχολείο που πληθαίνουν ξανά οι παιδικές φωνές.
Μετά από τόσο όμορφες εικόνες, αναζήτησα στο Καστελλόριζο την ταυτότητα του. Είτε συζητώντας με τους ανθρώπους του, είτε περιπλανώμενος στις γειτονιές του. Οι άνθρωποι εδώ, αληθινοί πατριώτες θα ήθελαν να νιώθουν το Ελληνικό κράτος αρωγό τους, με μία πιο ζεστή αγκαλιά. Έχουν βαθιά επιθυμία να παραμείνουν στο νησί, ενώ η ευπρέπεια και η φιλοξενία τους στον επισκέπτη είναι αξιοθαύμαστη. Η πρόοδος σε έναν κόσμο που αλλάζει, που γίνεται ολοένα πιο σύγχρονος και απαιτητικός, αποδεικνύεται με την επιτυχημένη παρουσία του νησιού ως ένας ξεχωριστός τουριστικός προορισμός
Σημείο αναφοράς στην περιπλάνηση μας ο επιβλητικός αλλά ημιερειπωμένος Ι.Ν. του Αγίου Γεωργίου του Σαντραπέ. Η αναπαλαίωση του ναού έχει ανακοινωθεί και εύχομαι την επόμενη φορά να τον δω αποπερατωμένο. Στην πλατεία του και σε ένα παραδοσιακό ταβερνάκι δοκίμασα ένα πολύ ξεχωριστό έδεσμα που ανάμεσα σε όλα ήταν το πιο ξεχωριστό. Κρεμμύδια γεμιστά. Στον ουρανίσκο μου έχει αποθηκευτεί η νοστιμιά τους. Στην παρέα της πλατείας ήταν η προτομή της Κυράς της Ρώ. Η βόλτα μας στο Μανδράκι ήταν μία έκπληξη, καθώς δεν πίστευα ότι το Καστελλόριζο συνεχίζει κι άλλο. Μία γραφική αμμουδερή παραλία, καταγάλανα νερά και το καρνάγιο να ξυπνά μνήμες από την ναυτοσύνη του νησιού με σημαντική προσφορά στην λευτεριά του έθνους. 400 πλοία όλων των ειδών πρόσφεραν οι Μεγιστείς στην Ελληνική επανάσταση σε μία περίοδο που αριθμούσαν 2,500 κατοίκους.
Οι νησίδες του Καστελορρίζου και οι Κολώνες (Απόκρυμνοι βράχοι στην νότια πλευρά του νησιού) προς το γαλάζιο σπήλαιο υψώνονταν σαν θερία μπροστά μας και αποτελούν δέλεαρ για τον επισκέπτη.
Τα θαλάσσια ταξί σε πηγαίνουν παντού κάθε στιγμή της μέρας και έτσι οι επιλογές ονειρεμένης απόδρασης για τον επισκέπτη γίνονται ολοένα και πιο συναρπαστικές. Στην νησίδα του Άη Γιώργη κάνεις το μπάνιο σου με φόντο το Καστελλόριζο και κάποιος σου κλείνει το μάτι ότι υπάρχει και το “πιο πέρα από δω”.. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Το Καστελλόριζο είναι το κέντρο μιας συστάδας νησιών και νησίδων. Στο σύνολο τους 14 στον αριθμό.
Η διαδρομή εν πλω με τον Παντελή για το γαλάζιο σπήλαιο, ήταν μία μυθική αναδρομή πλάι πλάι με απόκρυμνους βράχους ύψους 100 μέτρων, όρμους και τρύπες σπηλαίων. Δεν έχω ανακαλύψει κάτι από την Ελληνική μυθολογία για την περιοχή αυτή, όμως είμαι σίγουρος ότι σε αυτούς τους ογκόλιθους κάποιο τραγικό γεγονός θα συνέβη. Η είσοδος στο Γαλάζιο σπήλαιο γίνεται από μία μικρή ωπή. Τόσο μικρή που δεν πάει το μάτι σου. Η καλύτερη ώρα να το επισκεφθείς είναι νωρίς το πρωί καθώς το φως του ηλίου ευθυγραμμίζεται με την είσοδο του σπηλαίου και ο αντικατοπτρισμός του γαλάζιου πυθμένα φωτίζει μαγικά το βραχώδες εσωτερικό του ανάγλυφο. Η εικόνα είναι εκπληκτική και η εμπειρία της παραμονής μου στο εσωτερικό του μοναδική. Σταλακτίτες και φώκιες έχουν την τιμητική τους. Μια βουτιά επιβάλλεται καθώς τέτοια ευκαιρία δεν πρέπει να την χάσεις. Αν κινηθείς λίγο πιο πέρα προς το ακρωτήριο Πουνέντης έχεις την ευκαιρία να δεις συγχρόνως και την Ρω στα δυτικά και την Στρογγύλη στα ανατολικά.
Για την ιστορία, αυτή η μικρή γωνιά της Ελλάδας, έχει γίνει έμπνευση και μουσικός δίσκος για έναν από τους πιο φημισμένους καλλιτέχνες του κόσμου. Ο λόγος για τον David Gilmour, κιθαρίστα των Deep Purple που έγραψε μετά από 22 χρόνια τον τρίτο solo δίσκο της καριέρας του “On an island” (2006). Μάλιστα το τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ ακούει στον τίτλο “Castellorizon” ένα ορχηστρικό ροκ instrumental που σε καθηλώνει και σε προετοιμάζει για την μουσική συνέχεια. Ενα άλμπουμ ύμνος στο Καστελλόριζο. Μάλιστα το “Castellorizon” ήταν υποψήφιο για βραβείο Grammy δύο φορές στην κατηγορία “Best Rock Instrumental Performance”
Την τελευταία βραδιά στο Καστελλόριζο της καρδιάς μας δεν ήθελα να κοιμηθώ. Μερικές φορές η ζωή δεν ξέρεις αν σε ξαναφέρει από δω. Έτσι πέρασα όλο το βράδυ στο λιθόστρωτο του λιμανιού κάνοντας νυχτερινό μπάνιο στην απόλυτη ησυχία. Εγώ και το Καστελλόριζο.
Μετά της 4 τα ξημερώματα, στην χαραυγή της νέας ημέρας, το Καστελλόριζο με αποχαιρέτησε με το καλύτερο δώρο. Τον πολύχρωμο ουρανό του και μου έδωσε την ευκαιρία για μία αξέχαστη φωτογραφία.
Ευχαριστώ τον αντιδήμαρχο Καστελλορίζου Στράτο Αμύγδαλο που ανταποκρίθηκε με αίσθημα ευθύνης στην ξαφνική μου επίσκεψη στο νησί. Τον γιο του Παντελή, τον Αντώνη τον βαρκάρη τον Σερέτη και τον μικρό Κωνσταντίνο που τον έχω πάντα στην καρδιά μου. Ακόμα ακούω την ηχώ της φωνής της Βαρβάρας. Η βροντερή φωνή του νησιού.
©️ 2019 Antoine Enporia, My Real Greece